Ser
indyjski, z mleka bawolego lub krowiego (tu nie podano rodzaju,
ale najprawdopodobniej krowie), podpuszczkowy (z podpuszczką
mikrobiologiczną - wegetariański), dojrzewający, przetworzony
(topiony). Zawartość tłuszczu 26g/100g. Sól 2,5g/100g. Barwiony
annato (oznaczenie podano jako E160c czyli ekstrakt z papryki
zamiast E160b). Zawiera topniki: cytrynian trójsodowy E331
i polifosforany E452. Konserwowany kwasem sorbowym E200 (na
polsko-angielskiej naklejce zakrywającej oryginalny skład
podano zamiast niego benzoesan sodu czyli E211) i nizyną E234.
AMUL to skrót od Anand Milk Union Limited. Jest to utworzona
w 1946 indyjska spółdzielnia mleczarska z siedzibą w Anand
w stanie Gudźarat. Impulsem do jej założenia był sprzeciw
drobnych rolników wobec krzywdzących monopolistycznych praktyk
skupu mleka (na stronie spółdzielni jej historia zaczyna się
od "kiedy mleko stało się symbolem protestu"). Jako
pierwsi spółdzielnię założyli rolnicy z dystryktu Kaira -
jako Kaira District Co-operative Milk Producers' Union Ltd.
Nazwa ta funkcjonuje do dziś, podczas gdy "Amul"
stał się marką handlową. W 1970 miała miejsce tzw. Biała Rewolucja,
na której czele stanęła spółdzielnia AMUL. Powołano Gujarat
Co-operative Milk Marketing Federation Ltd., która zajęła
się marketingiem i organizacją sprzedaży dla wszystkich produktów
rolników należących do spółdzielni. GCMMF ma wyłączność na
markę handlową Amul. Obecnie spółdzielnia działa zgodnie z
trzema zasadami: rolnicy kontrolują cały przebieg procesu
produkcji i marketingu, sprzedaż odbywa się bezpośrednio między
producentami a konsumentami bez pośredników, zarządzanie jest
w rękach specjalistów. W wyniku Białej Rewolucji Indie stały
się największym na świecie producentem mleka i przetworów
mlecznych - obecnie ponad 16 milionów producentów mleka jest
zrzeszonych w 185 tysiącach lokalnych kooperatyw.
Trademark "Amul" został zarejestrowany przez Kaira
District Co-operative Milk Producers' Union Ltd. w 1958 na
terenie Indii, a w późniejszych latach dla wielu innych krajów,
w tym Wielkiej Brytanii, Włoch, USA, Australii, Nowej Zelandii.
Pod marką Amul produkuje się liczne sery (co charakterystyczne,
Panir jest na ich stronie internetowej wymieniony osobno -
czyli nadal nie zalicza się go do serów). Sery dojrzewające
to popularne światowe rodzaje o nazwach niechronionych na
terenie Indii: Gouda, Mozzarella, Cheddar, Edam, Emmental,
Feta. Ponadto w ofercie są sery do pizzy, ser w kostkach,
do smarowania i topiony.
Technicznie biorąc ser topiony to nie ser, lecz produkt pochodny
sera, otrzymywany w wyniku topienia niektórych serów półtwardych
w temperaturze 70-90 stopni, z dodatkiem innych składników,
w tym topników usuwających część wapnia z łańcucha białkowego
(tu cytrynian trójsodowy i polifosforany). Właśnie odwapnienie
masy serowej jest podstawą procesu topienia. Serami najczęściej
używanymi do topienia są Emmentaler
i Cantal. Powinien zawierać nie mniej
niż 50-60% pełnowartościowego sera. Sery topione pojawiły
się na początku XX wieku w Szwajcarii, gdzie szukano sposobu
na zagospodarowanie nadprodukcji serów tradycyjnych. Pierwszy
zakład produkujący ser topiony na skalę masową powstał w 1917
we Francji. Ma okres przydatności do spożycia o wiele dłuższy
niż sery tradycyjne (tu 9 miesięcy).
Amul do przetworzenia na ser topiony używa własnej wersji
brytyjskiego sera Cheddar
(opisanego na ich stronie jako "traditional English cheese").
Informacja o amulowym Cheddarze nie wspomina o rodzaju mleka
(skoro ser jest tradycyjny, powinien być krowi), jednak już
w opisie sera topionego jest mowa o mleku krowim lub bawolim.
Pewne zamieszanie ma też miejsce w kwestii barwnika. Cheddar
może być barwiony annato (E160b) i tak też podano w opisie
sera przetworzonego, jednak w specyfikacji produktu wymienia
się inny barwnik - E160c czyli ekstrakt z papryki. Z kolei
na puszce brak jakiejkolwiek informacji o barwniku. Ser jest
sprzedawany w formie bloku (200g, 500g, 1kg), kostek (200g,
500g, 1kg), plastrów (100g, 200g, 400g, 750g), a także w 400-gramowych
puszkach z otwarciem EOE (czyli z "zawleczką").
Produkt spełnia wymogi BIS (Bureau of Indian Standards) -
indyjskiego organu kontroli jakości (na puszce znajduje się
logo BIS).
Ser kupiony przez Internet na stronie India House Cash &
Carry w Jankach (właściciel - firma Picasso Poland sp.z o.o.,
data rejestracji 2018, prezes Tanay Lalwani). Trafiłam na
nią podczas opisywania sera Panir,
który - choć kupiony w sklepie stacjonarnym innej firmy -
został wyprodukowany właśnie na zlecenie India House. Sklep
internetowy India House oferuje jednak tylko dwa sery - Panir
(jako Paneer, w porcjach kilogramowych - choć ten kupiony
w Eco-India był w znacznie mniejszym kawałku) i Amul w odmianie
topionej, wyłącznie w puszce. Ciekawostka - Panir jest oferowany
w kategorii "Inne", a topiony Amul - w kategorii
"Oleje i masła".
Puszka ma wymiary: średnica 10 cm, wysokość 6 cm. Wszystkie
informacje podane na powierzchni bocznej puszki są w języku
angielskim, mimo tego część z nich została zasłonięta przez
dodatkowe dwujęzyczne polsko-angielskie naklejki. Na puszce
znajduje się (zasłonięta przez naklejkę) informacja, że producentem
sera jest należąca do Kaira District Co-operative Milk Producers'
Union Ltd. mleczarnia Kheda Satellite Dairy w wiosce Jibhaipura
(taluk Mehmedabad, dystrykt Kheda, stan Gudźarat). Niewidoczny
pod naklejką jest też przepis na parathę (rodzaj smażonego
płaskiego chlebka) z nadzieniem z tartego sera Amul, smażoną
na maśle Amul.
Konsystencja po wyjęciu z lodówki twarda, sucha, ścisła, jednolita,
krucha, łamliwa. Kruszy się przy próbie krojenia na plastry.
Po ogrzaniu do temperatury pokojowej trochę mięknie, zyskuje
lekką sprężystość i daje się łatwiej kroić, a nawet (z pewną
trudnością i nie ma miękkich powierzchniach) rozsmarowywać.
W odróżnieniu od Walnusstorte
i innych znanych mi serów topionych tekstura nie jest tłusta
ani gumowata. Barwa słomkowożółta, kości słoniowej. Zapach
bardzo nikły, gotowanego mleka. Smak słodki, mleczny, lekko
pikantny, dość mocno słony.
|
|
