|
Ser
niemiecki, z mleka krowiego, podpuszczkowy, dojrzewający,
miękki, maziowy. Zawartość tłuszczu 19g/100g. Dojrzewa 3 tygodnie
- 3 miesiące.
Nazwa pochodzi od historycznego Księstwa Limburgii. Obecnie
teren ten wchodzi w skład trzech państw: Holandii, Belgii
i Niemiec (była stolica księstwa Limbourg-sur-Vesdre znajduje
się w Belgii). Stąd za kraj pochodzenia Limburgera są uważane
wszystkie trzy wymienione państwa. Jego nazwa także ulega
modyfikacjom - w Belgii nazywa się go Herve, w południowej
Holandii Rommedoe albo Remoudou (od walońskiego słowa "rimoud"
oznaczającego drugie dojenie, ponieważ z niego pochodziło
mleko), w Niemczech poza Limburgerem także Romadur.
Od XV wieku wyrabiany w Walonii, w gospodarstwach położonych
na trawiastych terenach w okolicach miast Herve i Liege. Jako
że miasta te obecnie znajdują się w Belgii, to ona zarejestrowała
w 1996 ser o nazwie Fromage de Herve jako certyfikowany PDO
według norm Unii Europejskiej. Ser wyprodukowany poza obszarem
dozwolonym certyfikatem (określonym przez rzeki Vesdre, Ourthe
i Meuse oraz granice holenderską i niemiecką) nazywa się z
reguły Limburgerem.
Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest - jak zawsze
w przypadku serów maziowych - silny, gryzący i nieprzyjemny
zapach "niemytych stóp", spowodowany przez wilgociolubne
bakterie powierzchniowe rozwijające się w rezultacie płukania
skórki podczas dojrzewania. Współcześnie do płukanki dodaje
się kultury Brevibacterium linens. Wchodzi w skład listy 10
najbardziej śmierdzących serów świata.
Tu marka własna Aldi Hofburger, wyprodukowany przez istniejącą
od 2020 firmę HMK Vertriebs GmbH & Co. KG w Kammlach (powiat
Unterallgäu, rejencja Schwaben, kraj związkowy Bayern). Allgäuer
Limburger oznacza ser z regionu geograficznego Allgäu obejmującego
częściowo Szwabię i Bawarię. Na jego terenie znajduje się
pasmo górskie Alp Algawskich i ser reklamuje się jako sporządzony
"ze świeżego mleka alpejskiego".
Kształt prostopadłościanu o wadze 200 g. Pakowany w folię
papierowo-plastikową, opisany po polsku. Konsystencja miękka,
zwarta, kremowa, elastyczna, nieregularnie rozmieszczone małe
dziurki o spłaszczonym kształcie. Skórka lekko lepka, ale
bardziej sucha niż maziowa, barwy beżowopomarańczowej, z białym
nalotem. Barwa kremowożółta, kości słoniowej. Zapach silny,
ostry, kwaśny, ziemisty, grzybowy. Smak wyrazisty, pleśniowy,
pieczarkowy, z pikantnym finiszem. Zalecane spożywanie na
ciemnym pieczywie i w towarzystwie cebuli. Dojrzały daje się
smarować.
Ciekawostka: w 2006 dwóch holenderskich naukowców dostało
nagrodę IgNobel z biologii za badania wykazujące, że Limburger
wabi roznoszące malarię samice komarów w tym samym stopniu,
co zapach ludzkich stóp.
|
