Dzień 2 był poświęcony północnej części Dublina, zatem zaczęliśmy od przekroczenia Liffey po O'Connell Bridge. Prostopadle do rzeki odchodzi od niej O'Connell Street, dzieląca się na część Lower i Upper. Zaczyna się oczywiście od pomnika Daniela O'Connella, XIX-wiecznego przywódcy politycznego, który pokojowo, acz bezskutecznie walczył o niepodległość Irlandii. Na ulicy O'Connella znajduje się cały szereg pomników: Williama Smitha O'Briena, Sir Johna Graya, Jima Larkina, Charlesa Stewarta Parnella, Jamesa Joyce'a oraz The Spire of Dublin - 120-metrowa iglica powstała dla uczczenia początku trzeciego tysiąclecia. Naszym głównym "pomnikowym" celem był monument Children of Lir umieszczony w Ogrodzie Pamięci (Garden of Remembrance) i dedykowany wszystkim, którzy oddali życie w walce o wolność Irlandii. Czerpiący z opowieści irlandzkiego Cyklu Mitologicznego, symbolizuje odrodzenie Irlandii po 900 latach zmagań, analogicznie do dzieci boga Lira, które na 900 lat klątwa zamieniła w łabędzie. Z tego mitu wywodzi się symbol Dzikiej Gęsi - uosobienia rozproszonych po świecie Irlandczyków, którzy zawsze znajdują drogę powrotną do ojczyzny. W pobliżu Ogrodu znajdują się gotycki kościół Abbey Presbyterian Church oraz muzeum pisarzy (niestety nie zajrzeliśmy). Przerwa na piwo i coś słodkiego w kawiarni przy Upper O'Connell, przejście koło słynnego Głównego Urzędu Poczty (miejsce powstania wielkanocnego w 1916) i skręcamy w Abbey Street, jedną z ulic, po których kursuje tramwaj LUAS, duma mieszkańców (są tylko dwie linie, po jednej na każdą część miasta i nie łączą się ze sobą); z centrum handlowym Jervis i leżącym przy ulicy o tej samej nazwie Narodowym (!) Muzeum Leprechaunów. To oczywiście mój pomysł, niestety niezrealizowany, bowiem zwiedzanie okazuje się mocno utrudnione - nie dość że w grupie i z przewodnikiem, to jeszcze drogo i trzeba czekać. Trudno. A więc do następnego celu, tramwajem, potem spacerem - do Jeanie Johnston - żaglowca-muzeum, zacumowanego na północnym brzegu Liffey. Jeanie to replika dawnego żaglowca, zwodowany w 2000 roku trzymasztowy bark, służący jako statek szkolny i muzeum XIX-wiecznej, spowodowanej głodem, irlandzkiej emigracji do Ameryki Północnej ("famine ship"). Przewodniczka z dumą opowiadała, że dzięki opiece kapitana i lekarza pokładowego podczas 16 rejsów nie stracono ani jednego pasażera, a nawet jeden się urodził. Podczas zwiedzania zaczęło padać, co jednak - po dwukrotnym krótkim schronieniu się na piwo (w tym w pubie na wodzie - statku Cill Airne) - nie odstraszyło nas od dalszego spaceru, tym razem już po prostu przed siebie - brzegiem rzeki w stronę portu. Obejrzeliśmy z bliska najnowocześniejszy most Dublina, powstały w 2009 wantowy Samuel Beckett Bridge, o symbolicznym kształcie harfy. Minęliśmy też Centrum Konferencyjne, otwarty w 2010 roku budynek przypominający kształtem gigantyczną przechyloną szklankę w uchwycie ;) Doszliśmy tak daleko, jak się dało, aż do mostu East-Link Toll Bridge, za którym zaczynał się dubliński port i marina, a za nimi - zatoka. Na samym końcu North Wall Quay znajduje się O2, największa sala koncertowa w kraju, już po naszej wizycie przemianowana na 3Arena. Tuż obok był też przystanek końcowo-początkowy czerwonej linii tramwaju LUAS, który grzecznie odwiózł nas z powrotem do centrum miasta.

Dzień 3 zaczęliśmy od wizyty w księgarni Hodges Figgis przy Dawson Street. Nieprzypadkowo, ponieważ wcześniej, przejeżdżając, zauważyliśmy w jej witrynie duży plakat Euroconu. Po wejściu do środka, jak zawsze ogarnęło mnie szaleństwo i chętnie kupiłabym tonę książek, nawet po irlandzku. Fantastyki w tym języku była zresztą cała duża półka! Musiałam jednak wyjść z pustymi rękami... Potem spacer wzdłuż handlowej Nassau Street. Z rzeczy do zobaczenia została jedna - pomnik Molly Malone, pięknej sprzedawczyni ryb, bohaterki niezwykle popularnej piosenki ludowej. Przewodnik jako lokalizację pokazywał Grafton, ale na miejscu była jedynie tablica ze zdjęciem pomnika. Nowego miejsca szukaliśmy bezskutecznie, choć powinnno było być niedaleko. Fatum? Klątwa Molly? Powód do powtórnego odwiedzenia Dublina? Zatem znów poszliśmy nad rzekę, tym razem na południowy brzeg, obejrzeć słynny Ha'penny Bridge, którego nazwa pochodzi od półpensowej jałmużny dawanej siedzącym na nim żebrakom. W tym właśnie miejscu do rzeki przylega dzielnica pubów Temple Bar. "Zacumowaliśmy" w pubie o nazwie identycznej z mostem i ugrzęźliśmy tam na dłużej. A dokładnie na trzy piwa Smithwick's Pale Ale, w którym rozsmakowałam się na dobre. Potem już tylko leniwy spacer uliczkami Temple Bar, budzącej się do życia wczesnym popołudniem i - do hotelu na otwarcie Shamrokonu.