Rok 2018 zaczął się czterokotnie, ale już w styczniu nieoczekiwanie przybyła dwójka, zabrana w smutnych okolicznościach z Sopotu od mojej Mamy. Pomimo dużego kociego doświadczenia był to dla nas obojga pierwszy przypadek adopcji obcych kotów dorosłych, a właściwie już kocich seniorów. Bury Kocmyr miał w chwili przeprowadzki około 10 lat, a drobna, buro-biała Tusia (Tusia III, jeśli chodzi o historię tego imienia w obu rodzinach) - około siedmiu. Pomimo że Kocmyr i Tusia spędziły siedem lat razem, nie wyglądały na specjalnie zaprzyjaźnione i po pierwszej wspólnej nocy pod narożną komódką w korytarzu Myrek zdecydował, że nie będzie tracić czasu na banie się i wyszedł do ludzi. Już po tygodniu był słodkim pieszczochem i przytulakiem, Tusia zaś pozostawała wbita w ciemne zakamarki. Wychodziła czasem, ale widząc człowieka natychmiast zwiewała do schronu. Oczywiście nikt jej nie poganiał i miała cały czas potrzebny, by nabrać do nas zaufania. Nim minął rok od przeprowadzki, Tusia domagała się głaskania na równi z resztą ogoniastego towarzystwa, choć niestety zaczepki szylkretowej chuliganki spowodowały podział terytorium - Tusia za swój obszar obrała komódkę w moim pokoju oraz kącik w kuchni.