Nemo to nazwa francuskiego konwentu, przy którym - jak często bywa - przytulił się Eurocon. Nazwa oczywista w mieście, w którym Juliusz Verne spędził sporą część życia i został pochowany. Ale gdzie jest Nemo? To akurat żart, bo informacja o zmianie lokalizacji konwentu została podana należycie i z wyprzedzeniem. Budowa nowego budynku Uniwersytetu Juliusza Verne'a w pobliżu cytadeli nie została zakończona na czas i organizatorzy wybrali inny budynek uczelni, położony zresztą o wiele bardziej dogodnie - tuż przy katedrze. I na tym chyba skończyły się sukcesy organizacyjne, bo nie ja jedna mam wrażenie, że konwent ze wszystkimi jego atrakcjami odbył się w sporej mierze wbrew organizatorom. Słynny południowy luz, przypisywany Włochom i Hiszpanom, jestem teraz - znając obie nacje z autopsji - przypisać raczej Francuzom. Kult jedzenia (zwłaszcza wspólnego i drogiego jedzenia) i przerwy obiadowe wpisane do programu - to była zupelna nowość. Prelegenci dowiadywali się z informatora, że ich prelekcje zostały zaakceptowane. Gościom zmieniano hotel bez poinformowania. Do tego spora część informacji dotyczącej Euroconu była podawana po francusku, więc tak jakby wcale. Na szczęście konwent był malutki - 415 uczestników. Większość z nich to Francuzi, a stała ekipa międzynarodowych bywalców odniosła się do językowo-lokalizacyjnch perturbacji z pobłażaniem i humorem. Wśród gości literackich wyróżniali się Rosjanin Swiatosław Łoginow (który dzięki władającej francuskim żonie Tatianie odnalazł się nadspodziewanie dobrze) oraz Sofia Samatar, Amerykanka pochodzenia somalijskiego. Poza tym byli obecni pisarze: Aliette de Bodard, Australijka Gillian Polack, Carlos Suchowolski oraz nasi przyjaciele Wołodymyr Areniew i Ian Watson. Jedną z głównych atrakcji był anglojęzyczny spektakl teatralny "Goodbye Mr. Verne" autorstwa głównego organizatora Pierre'a Gévarta w tłumaczeniu Iana Watsona, ukazujący teoretyczne spotkanie i dialog między Verne'em a H.G. Wellsem.